بازرگانی سایناویژن

حفاظت از مینا کاری روی سرامیک

خرید گلدان میناکاری مینا کاری حاصل تلاش بی‌وقفه هنرمندان کشورمان است و از ارزش بالایی برخوردار است. پس باید در نگهداری آن دقت کرد. برای شستن ظروف لعابی از آب گرم و اسفنج استفاده کنید. از آنجایی که روکش لعاب دارد، استفاده از ابزار شستشوی سخت مانند سیم ظرفشویی ممکن است باعث آسیب شود. در نهایت دمای بالا باعث تغییر رنگ مینا می شود. آن را دور از گرما نگه دارید. تا ارزش این هنر را حفظ کنید و آن را کاملاً دست نخورده نگه دارید و روح و دید خود را بدرخشید.

مینا روی سرامیک

یکی از بهترین ایرانی میناکاری روی سرامیک است. همانطور که از نامش پیداست، این هنر را می توان با استفاده از سرامیک ساخت. این هنر با میناکاری روی ظروف مسی تفاوت های زیادی دارد اما مرکز میناکاری روی سرامیک در یکی از شهرستان های استان همدان یعنی لجین قرار دارد. جایی که هنرمندان آن از این هنر برای تزئین اماکن مذهبی مانند مساجد استفاده می کردند. انواع مختلفی از ظروف مانند گلدان، کاسه شکلات، کاسه و بشقاب یا فنجان یا ظروف دیگر وجود دارد که توسط سفالگر ساخته می شود و نقش آن را هنرمند خلق می کند.

هر سرزمین علاوه بر آثار و جاذبه های تاریخی و طبیعی، جلوه های دیگری نیز دارد که می تواند هنر و فرهنگ آن سرزمین را بازگو کند که می توان از آن به عنوان راهی برای سفر به آن سرزمین یاد کرد. دنیای سوغاتی ها و صنایع دستی به قدری بزرگ و متنوع است که همه چیز کوچک و بزرگ را می توان در آن گنجاند.

ایران عزیز ما به دلیل قدمت و خلاقیت بومیان و ساکنان این دیار به مهد هنر و فرهنگ نیز معروف است و از لحاظ صنایع دستی دارای ثروت فراوانی است. یکی از خارق‌العاده‌ترین صنایع دستی میناکاری است که صنعتگران با استعداد کشورمان آسمان آبی را به فلزی سخت و بی‌جان پیوند زده‌اند و محصولی چشم‌نواز و گیرا خلق کرده‌اند. مینا به عنوان رنگ آمیزی و تزئین فلزات با رنگ های لعاب دار خاص که در دمای بالا پخته می شوند، تعریف می شود.

تاریخچه میناکاری

مینا کاری هنری است که تاریخچه آن به بیش از 5000 سال پیش برمی گردد. به گفته کارشناسان، این هنر مانند بسیاری از هنرهای دیگر از ایران سرچشمه گرفته و سپس به سرزمین های دیگر راه یافته است. اوج این هنر را دوره سلجوقیان می‌دانند، در این دوره میناکاری به قدری رواج داشت که از آن سوی مرزها جلب توجه می‌کرد و آثار میناکاری به کشورهای همسایه صادر می‌شد.

در زمان صفویه از پیکرهای مینیاتوری مانند بز، شکار، چوگان و … استفاده می شد و میناکاری روی نقره رواج یافت. در زمان قاجار، این هنر نیز مانند بسیاری از چیزهای این سرزمین رو به افول نهاد و میناکاری تنها در جام های قلیان دیده می شد. بعد از دوره قاجاریه هنر میناکاری برای مدتی به فراموشی سپرده شد تا اینکه استاد صنیع زاده کارگاهی راه انداخت و هنرمندانی را تربیت کرد و میناکاری را به روزهای اوج خود بازگرداند. امروزه نیز هنرمندان زیادی به این کار مشغول هستند، به ویژه در شهر اصفهان، هنرمندان بسیاری را می‌توان یافت که به این کار مشغول هستند و عرصه نقش جهان را به هنر خود آراسته‌اند.